Przedświąteczne gotowanie wielu osobom kojarzy się z ciszą, rytmem i zapachem przypraw. W kuchni kuglarza jest podobnie, choć tylko na pierwszy rzut oka. Ponieważ jego ręce mają swoje przyzwyczajenia, każde działanie może w pewnym momencie przyjąć formę mini pokazu. W rezultacie zwykłe krojenie marchewki nabiera dynamiki, która nie zawsze jest mile widziana przez resztę domowników.
Kiedy więc kuglarz przekracza próg kuchni, tempo przygotowań wyraźnie rośnie. Zamiast spokojnego mieszania barszczu pojawia się ruch sceniczny, a zamiast stoickiego krojenia warzyw — niekontrolowana choreografia powietrzna. I chociaż rodzina próbuje zachować tradycyjny porządek, otoczenie już wie, że nic nie będzie takie jak w przepisie.
Etap pierwszy: „poradzę sobie, przecież mam dobrą koordynację”
Zwykle wszystko zaczyna się ambitnie. Kuglarz bierze w dłonie warzywa z pełnym przekonaniem, że jego refleks zrobi połowę roboty. Ponieważ jednak kuchnia rządzi się trochę innymi prawami niż scena, szybko wychodzi na jaw, że obieranie marchewki nie wymaga rotacji o 360 stopni. Co więcej, warzywa nie powinny wykonywać efektownego lotu między deską a garnkiem.
Rodzina patrzy z narastającą obawą. Jednocześnie nikt nie chce przerywać, bo wciąż istnieje szansa, że wszystko wróci na ziemię — dosłownie i w przenośni.
Etap drugi: kuchenne narzędzia zaczynają działać jak rekwizyty
Każdy kuglarz wie, że sprzęt ma własny charakter. W kuchni ten efekt pojawia się natychmiast. Łyżka nagle kręci się na palcu, ponieważ tak „samo wyszło”. Trzepaczka zaczyna prosić o kilka dodatkowych obrotów. Pokrywka, zamiast po prostu leżeć, działa jak improwizowana tarcza przeciw parze.
Gdy ktoś ostrzega: „Tylko niczego nie podrzucaj”, sytuacja staje się jeszcze ciekawsza. Oprócz tego taka uwaga działa jak zaproszenie do testów, które w innych warunkach nie przeszłyby przez kontrolę jakości.
Etap trzeci: lepienie pierogów — między medytacją a akrobacją
Lepienie pierogów wygląda na czynność spokojną i wręcz terapeutyczną. Z pozoru nic w tym trudnego: farsz, ciasto, zlepienie, powtórka. Jednak ręce kuglarza mają własne plany. Początkowo wszystko przebiega harmonijnie. Wkrótce jednak rytm pracy zmienia się w coś przypominającego sekwencję treningową.
Pierogi zaczynają wykonywać niewielkie skoki, czasem obroty, a czasem próbują uciec z miejsca zlepiania. Mama prosi, żeby chociaż jeden trafił na blachę w stanie nadającym się do gotowania. Mimo to, atmosfera przy stole staje się coraz bardziej wesoła, ponieważ pierogi zdobywają niezamierzoną osobowość.
Etap czwarty: dekorowanie stołu z artystycznym podejściem
Dekorowanie stołu zwykle oznacza układanie serwetek i ustawianie świeczek. Kuglarz natomiast widzi w tym pole do popisu. Ponieważ ma skłonność do improwizacji, serwetki zaczynają tworzyć geometryczne spirale. Bombki — przez krótką chwilę — wracają do roli kul kontaktowych. A świeczka, ustawiona „idealnie”, staje się punktem choreograficznym bardziej niż oświetleniowym.
Rodzina próbuje przywrócić porządek, jednak kuglarz przekonuje, że wszystko ma swój plan. Choć nikt nie daje temu pełnej wiary, dekoracje ostatecznie wyglądają lepiej, niż ktokolwiek zakładał.
Etap piąty: finał, w którym mimo chaosu wszystko działa
Kiedy wszystkie potrawy trafiają na stół, pojawia się pewna ulga. Co prawda część z nich wygląda inaczej niż w oryginalnym przepisie, ale smak pozostaje bezpieczny. Dzięki temu chaos zamienia się w urok, a kulinarny bałagan w rodzinny żart.
Najważniejsze jest jednak to, że w kuchni kuglarza panuje atmosfera, której nie da się powtórzyć. Śmiech pojawia się równie często jak poślizgnięta marchewka. Wspomnienia zostają dłużej niż zapach smażonej cebuli. A tradycja, choć nieco odmieniona, nadal łączy rodzinę przy jednym stole.
W końcu nikt nie pamięta, który pieróg próbował wykonać salto. Ani jaka bombka wylądowała na talerzu. Za to każdy zapamiętuje radość, ciepło i to charakterystyczne „po kuglarsku”.
Więcej o Sara Zalewska
Studentka dziennikarstwa, komunikacji społecznej i medioznawstwa, związana z kuglarstwem od prawie sześciu lat
