Diabelskie kije, znane również jako „devil sticks”, mają złożoną historię, której początki są trudne do jednoznacznego ustalenia. Po dziś dzień badacze spierają się o ich prawdziwe pochodzenie. Najstarsze znane devil sticks odnaleziono w egipskich grobowcach, gdzie przetrwały przez ponad 4000 lat. Niemniej jednak, podobnie jak diabolo, prawdopodobnie wywodzą się z Chin.
Początki devil sticks
W starożytnych Chinach diabelski kij nosił nazwę „Hua Kun”, co można tłumaczyć jako „kwietny kij” (ang. „flower stick”). Nazwa ta pochodziła od efektów wizualnych, które można było uzyskać podczas wykonywania pewnych sztuczek – kijek wydawał się otwierać jak kwiat. Warto zauważyć, że chiński Hua Kun różnił się wyglądem od współczesnych flower sticków – był to raczej cienki kijek z przymocowanymi do końców kamykami. Kijki kontrolujące, czyli hand sticks, były tylko nieco krótsze od samego kija głównego.
W XIX wieku do Chin przybyli francuscy misjonarze, którzy podczas swojej misji natknęli się na wiele nieznanych w Europie zabawek. Wśród nich znajdowały się zarówno devil sticks, jak i diabolo. Choć te zabawki, używane głównie przez dzieci, wydawały się im nieco dziwaczne, postanowili zabrać je do Europy i pokazać swoim rodakom.
Diabelskie kije na całym świecie
Jednak historia devil sticks nie ogranicza się tylko do Chin i Europy. Znaleziono je na wszystkich zamieszkałych kontynentach, choć różniły się one formą i zastosowaniem. Różnice te obejmowały długość kijów, proporcje między kijem głównym a kijkami kontrolującymi oraz rodzaj materiału przymocowanego do końców. Różnorodność ta wynikała najprawdopodobniej z różnych funkcji, jakie diabelskie kije pełniły w poszczególnych kulturach.
W Egipcie diabelskie kije budziły różnorodne teorie dotyczące ich zastosowania – od narzędzi do mielenia pokarmu po broń. Dopiero odkrycie malowidła w jednym z grobowców, przedstawiającego kobiety zabawiające gości przy użyciu kijów, rozwiało te spekulacje.
W Afryce odnaleziono diabelskie kije o długości około 100 cm, które służyły do podrzucania na dużą wysokość. Dzięki swojej konstrukcji, kij mógł wzbić się na kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt metrów, co umożliwiało strącanie owoców, orzechów czy liści z wysokich drzew. Kijki kontrolujące służyły do wyhamowania zdobyczy, aby uniknąć jej uszkodzenia przy upadku.
Diabelskie kije były również znane wśród Indian Cherokee oraz Azteków, choć ich praktyczne zastosowanie pozostaje niejasne. W niektórych kulturach przypisywano im symboliczne znaczenie – jeden koniec kija miał reprezentować księżyc, drugi słońce, natomiast osoba używająca kijów symbolizowała Ziemię lub Centrum Wszechświata. Można zatem przypuszczać, że w tych kulturach używali ich głównie szamani.
Biorąc pod uwagę szerokie rozprzestrzenienie diabelskich kijów na całym świecie, można spekulować, że narzędzie to było znane już pierwotnym mieszkańcom superkontynentu Pangei.
